Ik ben Andrea, een vierentwintigjarige Franse verpleegster die iets meer dan een jaar geleden naar Parijs verhuisde. Ik beschrijf mezelf als een eeuwige ontdekkingsreiziger, een liefhebber van eten en kunst, dus die aspecten van mezelf komen natuurlijk terug in mijn schrijven. Ik ben ook wat de maatschappij een plus-size vrouw noemt.
Ik heb het gevoel dat het tijd is voor vrouwen van overal, elke vorm, elke gemoedstoestand, elke levensfase om hun innerlijke kracht te omarmen.
In deze post wil ik het hebben over hoe ik mezelf heb gevonden in deze fase van mijn leven en hoe ik dit bijzondere levensavontuur blijf beleven.
Ik ben geboren in het zuiden van Frankrijk in een middelgrote stad en ik ben bijna twee jaar geleden naar Parijs verhuisd om mezelf de kans te geven een nieuw levenshoofdstuk te ontdekken. Als kind en tiener werd ik altijd gezien als de vrolijke, extraverte, nogal koppige persoon in mijn vriendengroep en in mijn familie. Ik glimlachte altijd, probeerde aanwezig te zijn voor anderen en vergat soms zelfs mezelf. Ik vind mezelf nog steeds een beetje zoals ik als kind en tiener werd beschreven, maar ik heb door de jaren heen meer complexiteit in mijzelf ontdekt.
Ik geloof dat ik bepaalde aspecten van mijn persoonlijkheid en capaciteiten heb gevonden dankzij de tegenslagen en uitdagingen waaraan het leven me blootstelde. Sommige uitdagingen waren zwaar, en ik wist niet of ik er sterker uit tevoorschijn zou komen. Maar dat heb ik gedaan en ik voel me erg trots. En ik geloof dat ik trots ben omdat ik anderen met succes door soortgelijke uitdagingen heb geholpen.
LEES: Hoe kunt je je zelfvertrouwen opbouwen en je persoonlijke ontwikkeling bevorderen?
De vreugde om anderen te helpen
Ik was ongeveer 19 jaar oud toen ik aan mijn studie verpleegkunde begon. Hier ontdekte ik hoe gevoelig en toegewijd ik was en nog steeds ben. Het is waar dat ik altijd nerveuzer ben over de problemen of ondervragingen van mijn vrienden of familieleden dan van mezelf. Ik neem de dingen altijd heel diep op als het anderen betreft. Ik geef niet gemakkelijk op wanneer ik iemand moet helpen, steunen in mijn privé-sfeer - en ook in mijn beroepssfeer. Het enige verschil is dat wanneer het mijn patiënten betreft, ik er niet te veel van mijn emoties of gevoelens bij betrek, zodat ik hen kan helpen met neutraliteit en billijkheid. Deze gemoedstoestand stelt me in staat om rustig te werken en werkkwesties zo min mogelijk mee naar huis te nemen.
Anderen gelukkig maken, me trots en onbevreesd voelen, brengt me echt grenzeloze vreugde. Ik geloof dat het zien schitteren van deze kleine hoop in de ogen van anderen mijn ware motivatie is om altijd vreugdevol te zijn. Meestal voel ik me meer op mijn gemak bij ruimdenkende mensen omdat ik mezelf als zodanig beschrijf.
Maar ik geloof ook dat je altijd veel te ontdekken hebt bij iemand die radicaal anders denkt dan jij
Het kan soms moeilijk lijken om raakvlakken te vinden met mensen, maar in mijn werk als psychiatrisch verpleegkundige zie ik mezelf als een echte kameleon, die zich in elke situatie kan aanpassen. Ik moet toegeven dat ik het altijd leuk heb gevonden en zelfs de automatische gedachte heb om te proberen de manier van denken van anderen te begrijpen, hun mentale schema's en hoe ze die vermogens hebben ontwikkeld en vooral in de context van psychische aandoeningen. Werken in de psychiatrie leek dus altijd al perfect bij mij te passen toen ik afstudeerde als verpleegkundige.
Een eeuwige ontdekkingsreiziger
Ik omschrijf mezelf als een eeuwige ontdekkingsreiziger, een liefhebber van eten en kunst. Ik hou van reizen, van het ontdekken van nieuwe culturen en van het zoeken naar overeenkomsten in verschillende levensvisies. Reizen zijn voor mij catharsisch omdat ik door te reizen een nieuw facet van mijn persoonlijkheid en grenzen kan ontdekken. Ik reisde al door negen landen in Europa, drie steden in de VS, een paar paradijselijke Caribische eilanden en ik ben al van plan om in de toekomst naar Afrikaanse landen als Senegal en Tanzania te reizen.
Het leven ten volle leven - door eten, kunst en mode
Laten we eerlijk zijn: soms heb ik het gevoel dat ik leef om te eten en niet het tegenovergestelde. Ik vind het leuk om altijd nieuwe dingen te ontdekken in de keuken. Italiaanse, Japanse, Beninese, Caraïbische, Libanese of zelfs multiculturele mixen lijken me altijd heerlijk! De diversiteit van onze samenlevingen biedt ons de mogelijkheid om steeds iets nieuws en lekkers te ontdekken. Sinds ik in Parijs woon, heb ik een (oneindige!) lijst gemaakt van restaurants waar ik graag eens naartoe zou gaan en elke week noemt iemand een nieuw restaurant op. Een mensenleven zal nooit lang genoeg zijn om de hele lijst te ontdekken en dat vind ik er zo leuk aan.
Kunnen we het even hebben over hoe kunst je in staat kan stellen om een echt vredig en adembenemend moment te bereiken? Kunst is voor mij een uitdrukking van complexe emoties waarin ieder van ons zich kan herkennen door onze subjectieve percepties. Kunst heeft altijd een speciale plaats in mijn leven gehad: tekenen, schilderen, beeldhouwen, films kijken, naar kunstgalerijen gaan, naar muziek luisteren voor absoluut alles in mijn leven. Ik heb in mijn vorige post al gezegd hoe het terugvinden van tekenen me hielp om al mijn gedachten en emoties op papier of doek te zetten.
Over muziek kan ik zeggen dat het centraal staat in mijn leven. Ik luister eigenlijk elk moment van mijn dagen en elke stap van mijn leven naar muziek: 's morgens, soms in een kleine pauze op het werk, 's avonds, als ik teken, als ik mijn berichten schrijf, als ik studeer, als ik rijd, als ik me goed voel, als ik me angstig voel en natuurlijk; hoe harder hoe beter ! Ik geniet van zeer verschillende muziekstromingen en -stijlen. Mijn playlists kunnen klassieke muziek bevatten, typisch Caribische muziek zoals "Kompa" (google het!), soul muziek, reggae, electro en natuurlijk afro muziek (misschien wel mijn favoriet als ik erover nadenk). Het moeilijkste voor mij is om muziek op de juiste manier te kiezen, afhankelijk van mijn stemming, en als ik niet hardop kan zingen en wild kan dansen.
Nog iets wat ik erg waardeer is mode. De manier waarop ik me kleed, is altijd een uiting van mezelf geweest. Ik geloof dat mijn kleren en accessoires voor mij spreken. Vanaf mijn tienerjaren heb ik altijd aandacht besteed aan hoe ik eruit zie, wat bij me past en waardoor ik me gedurfd en zelfverzekerd voel. Het duurde een hele tijd voor ik kleren vond waarin ik mezelf voelde in plaats van te kopiëren hoe ik dacht dat mensen wilden dat ik eruitzag - omdat ik een lange en plus size vrouw ben.
Maar omdat ik me nu zelfverzekerd voel, weet ik dat de manier waarop ik mijn kleding style zelfvertrouwen weerspiegelt.
Ik voel eigenlijk zoveel kracht om te dragen wat niet van mij verwacht wordt, of van mijn figuur. Dus ja, ik ga graag (misschien te) vaak shoppen. Ik luister altijd naar mijn verlangens en stemmingen wanneer ik mijn kleren kies (dus ik heb er zeker een heleboel).
De kracht van opvallen
Het laatste wat ik zou willen bespreken is hoe anders zijn en je anders voelen kan resulteren in grote empowerment. Als kind altijd gezien worden in een menigte vanwege je lengte en gewicht kan op het eerste gezicht behoorlijk traumatiserend zijn. Maar met de tijd, ervaringen en moed, kun je een ware kracht vinden in het anders zijn en je anders voelen. Dat is wat er met mij gebeurd is, ik ben nu 25 jaar oud en ik weet dat mijn verschillen met anderen me sterker hebben gemaakt.
Soms heb ik het gevoel dat ik veel meer nadenk dan gemiddeld, dat ik altijd over elke mogelijkheid in elke situatie moet nadenken, maar deze kleine persoonlijkheidseigenschap heeft me in staat gesteld om slimme en goed voorbereide beslissingen te nemen. Natuurlijk kan het soms heel vermoeiend zijn om je hersens moeilijk uit te schakelen, maar er zijn manieren om dat voor elkaar te krijgen - voor mij kan dat tekenen zijn.
De manier waarop ik me kleed, kan gezien worden als gedurfd, anders, heel kleurrijk - en dit verschil brengt voor mij veel kracht met zich mee. Ik zou mezelf ook omschrijven als een klein beetje gek. Ik hou ervan om dingen wild te beleven, altijd te lachen, soms dingen te doen die kinderachtig kunnen lijken. Maar ik vind het heerlijk en de mensen om me heen ook (zijn zij ook een beetje gek?!). Ik hou van het feit dat ik dat ben, en dat ik in sommige opzichten als anders wordt gezien.
Dus nu heb je een klein stukje van de curvy, brutale, en een beetje eigenzinnige vrouw die ik trots ben - en hoe ik erin geslaagd ben om mezelf te vinden. Dus, ga op zoek naar jezelf, keer je rug niet toe naar tegenslagen, veranderingen, uitdagingen of verschillen, want die situaties kunnen ervoor zorgen dat je jezelf tegenkomt.
En vergeet vooral niet dat jezelf vinden altijd een levenslange reis is die je egoïstisch gezien moet maken.
